Iluzja - rozdział drugi

Z pamiętnika

Robert był już kiedyś z dziewczyną. Miał za sobą prawie trzy letni związek, który o mały włos nie zakończył się ślubem.

Listy, które pisał do Marii pomagały mu zapomnieć, były balsamem dla zranionego serca.

Po zakończeniu swojego pierwszego związku ciemna otchłań pożerała go od środka i nie potrafił sobie z tym poradzić. Rzucił się w wir pracy aby nie myśleć. Jednak smutek dopadał go w każdej chwili. Pomyślał, że jeśli napisze o tamtym związku, to ból może będzie mniejszy. Usiadł przy stole i napisał:

Z pamiętnika pierwszej miłości

Poznałem ją kiedyś w parku w Warszawie

Dziewczyna wyśniona, wręcz znakomita.

Z chłopakiem siedziała sobie na trawie,

W miłosnym uścisku była spowita.

Wymieniłem z nią tylko kilka słów,

O miłym spotkaniu i o pogodzie,

Przysiadłem się do nich, po chwili znów

Myślałem tylko o jej urodzie.

Jakiś czas później znów ją spotkałem

Była swym losem wręcz zrozpaczona.

W tych pięknych oczach smutek ujrzałem,

Bo przez chłopaka była rzucona.

Tak się zaczyna ta nasza przygoda

Co pierwszą miłością dla mnie się stała.

Wtedy lipcowa była pogoda

Swą ciepłą aurą uczuciom sprzyjała.

Był późny wieczór, a ja w swym mieszkaniu

Ciągle myślałem o przyszłym spotkaniu.

O wspólnym szczęściu i domu z ogrodem,

O życiu płynącym i mlekiem i miodem.

O dniu radosnym zawarcia małżeństwa

O chwili triumfu – miłości zwycięstwa.

Nasze spotkania, wspólne wyjazdy

Zmieniły świat na jeszcze barwniejszy.

Świeciło słońce, błyszczały gwiazdy

Stawał się dla nas coraz piękniejszy.

I nastał dzień co przyjemności

Rozdawał zrzuconą bielizną,

Tak wobec świata i naszej bliskości

Z chłopaka stałem się – mężczyzną.

Raz kiedy miała swe urodziny

Zabrałem ją w podróż wybrzeżem Bałtyku.

Na morskich plażach do późnej godziny

Dużo zebrałem radości promyków.

Tak samo w górach byłem olśniony.

Gdy w zakopiańskie przybyliśmy strony

Góry witały nas majestatem,

Na zboczach śniegi leżały latem

I pełno ludzi turystów witało.

A gdyby tego było jeszcze mało

Opowiem wam wierszem co tam się działo.

Pierwszego dnia pomysłem błysnąłem

By wspiąć się na szczyt Wierchu Kasprowego.

Dziewczynę za rękę mocno ująłem

Na drodze szlaku turystycznego.

Wędrówka trwała ze cztery godziny

Jak dotarliśmy do pięknej polany.

Na środku stał domek jakiejś gaździny

Na ganku zaś góral stał niewyspany,

Bo się przeciągał niczym niedźwiedź wielki

Wieszając na belce dwie duże derki.

I dotarliśmy na szczyt tamtej góry

Pod nami puchate wisiały chmury,

A gdy widok stał się już odkryty

Stwierdziłem z powagą – pomyliliśmy szczyty.

Trudna ta wspinaczka była

Po głębokim śniegu.

A tak się skończyła,

Że skokiem z rozbiegu

Na strome zbocze góry

Zjechaliśmy po śniegu

Przebijając niższe chmury.

Aż dotarliśmy przemoczeni cali

Na ową polankę do domku górali.

Trzy dni minęły jak jedna chwila.

Wspaniałe przygody jakby zamknął czas.

Czas, który słodko życie umilał

Lecz te wspomnienia zostały w nas.

Miesiące mijały pełne radości

Na naszych spotkaniach, wyznaniach miłości,

Na krótkich wyjazdach na łono przyrody,

Nad rzekę, za miasto, gdzie więcej swobody.

Wreszcie, gdy miłości byłem już pewny

Poprosiłem o rękę mojej królewny

Dając pierścionek zaręczynowy

Całkiem do ślubu byłem gotowy.

Cieszyłem się jak dziecko

Gdy mi powiedziała,

Że zawsze już tylko

Mnie będzie kochała.

I jeszcze coś się stało.

Już wieść wokół krąży

W głowie mi zawirowało,

Bo ona jest w ciąży.

Byłem w siódmym niebie, tryskałem radością

I ślub planowałem z wielką miłością.

I wspólne mieszkanie chciałem wynająć

By miejsce na zawsze w jej sercu zająć.

Tak planowałem każdą godzinę

Aby założyć własną rodzinę.

Smutek i rozpacz wkradł się w mą duszę

Kiedy miłości maskę swą zdjęła

Wielkie w swym sercu cierpiałem katusze

Bo moje dziecko wnet usunęła.

Ciężko wybaczyć to, co się stało.

W mym sercu tliły się wątpliwości.

Czy nasze słońce świecić przestało?

Czy ona dla mnie ma trochę miłości?

I uwierzyłem w jej tłumaczenia

Że chce być wolna bez obowiązków,

Że nie chce zawierać już żadnych związków,

Że chce jak ptak żyć na wolności

I nie chce się bawić w jakieś miłości.

Postanowiłem jeszcze raz spróbować

Coś może naprawić, na nowo zbudować,

Lecz słońce co nam przyświecało

Już bardzo mało światła dawało

Aż w końcu zgasło już niekochane

Jak dziecko od matki siłą zabrane.

Teraz, kiedy wiersz ten piszę

Rozrywając te wspomnienia

Jakaś melodia płynie przez ciszę

W wielobarwnych odcieniach.

Dzisiaj, choć czasu tyle minęło

Od chwil tamtych radości

Chcę, by się to zamknęło

W pamiętniku pierwszej miłości.

Odłożył długopis, jeszcze raz przeczytał to, co właśnie napisał.

- Zaczynam nowy rozdział – powiedział, patrząc na zdjęcie Marii.

***

Następnego dnia zatrzymał się na poboczu drogi, wyjął kawałek kartki i spisał to, co akurat w duszy mu grało:

Niczym śpiew Syren

Głos duszy Twej słyszę.

Wdziera się do serca, zostawia ślady

Wdziera się w mą ciszę.

Niczym Odyseusz się przywiązuję

Do masztu obojętności

I choć tęsknię, choć czuję

Tak boję się miłości.

Jest taki śpiew

Którego nie słyszą uszy

Mimo że głośno

… To śpiew duszy.

List

Drogi Robercie

Kiedy w zimowe, ciemne, mroźne łódzkie popołudnia wracałam do domu z wykładów, przechodziłam koło jasno oświetlonych okien, z których dolatywał zapach podawanego właśnie do stołu obiadu lub wyjmowanego z piekarnika ciasta. Gwar rozmów i śmiech dzieci, czasem dźwięk radia lub telewizora i coś jeszcze…jakieś nieokreślone, wyjątkowe ciepło, rodzina, serdeczna atmosfera.

Patrzyłam w te okna i tęskniłam. Za domem – nie, nie tym moim rodzinnym z mamą i tatą, który dawno przestał nim być.

Tęskniłam za moim przyszłym domem, który będzie mój – całkowicie.

Wracałam wtedy do mojego pustego, ciemnego pokoju na Szklanej, robiłam sobie herbatę…czułam się samotna. Samotna i bezdomna.

Pomimo, że wiedziałam, że drzwi moich rodziców są dla mnie zawsze otwarte, czułam się jakbym nie miała swojego miejsca. Czułam pustkę, samotność i tęsknotę. Marzyłam – sama nie wiem o czym. Marzyłam o Wielkiej Prawdziwej Miłości, wzniosłych słowach, szalejących uczuciach, fantastycznych przygodach.

A teraz – moje marzenia spowszechniały, spowszedniały, stały się proste, przyziemne…

Marzę o własnym domu i niech to będzie pokoik wielkości windy, ale niech będzie na dłużej.

Marzę o własnym domu z własnymi firankami, ściereczkami, kubeczkami i rondelkami, kwiatkami w doniczkach, żelazkiem i odkurzaczem i wszystkimi tymi drobiazgami które tworzą prawdziwy Dom. Dom przez duże „D”.

Jednak to nie wszystko. Mogę mieć mieszkanie, dom, willę, pałac, luksusy, to wszystko na nic, jeśli nie będę miała z kim się tym podzielić.

Mogę sprzątać, prać, prasować, gotować obiady, piec ciasta, ale to wszystko nie ma najmniejszego sensu, jeśli robię to tylko dla siebie.

Dlatego wolę chleb ze smalcem w maleńkiej kawalerce z Tobą niż kawior w luksusowej willi bez Ciebie.

Bo to nie sprzęty, czy pomieszczenia tworzą dom, lecz ludzie.

I to właśnie Ty jesteś tym człowiekiem na którego chciałabym czekać z obiadem i który będzie czekał na mnie, gdy będę miała zajęcia do późna.

Marzę o domu – takim ze światłem, ciepłem, rozmową, muzyką i miłością, a przede wszystkim z Tobą.

Wierzę, że jesteś w stanie spełnić te wielkie marzenie i… dziękuję Ci za to.

Twoja zawsze, bez względu na wszystko

Maria